De buren hadden altijd al katten. Het waren half huiskatten en half buitenkatten. Ze leefden buiten maar werden wel gevoerd en ook soms geaaid en geknuffeld. Soms kwamen ze niet meer opdagen en kwam er een nieuwe. De laatste bleek tot hun ongenoegen een poes te zijn en raakte al snel zwanger, ze was nog geen jaar oud. Een kleine twee maanden geleden kreeg ze haar 5 kittens. Ze had een nestje in de tuin onder wat sloophout en kwam iedere morgen melk bij me drinken. Ook als ik vis of kippenvlees over had trakteerde ik haar erop. Met mijn kleindochters had ik het nestje bekeken en gezegd dat ik ook wel twee poesjes wilde hebben en de buurman zei dat het ok was. Deze week had ik moederpoes en de kleintjes al een paar dagen niet gezien en ik vroeg vanavond de buurvrouw waar ze waren. Zij had ze gedumpt in een naburig stadje want ze had geen zin in iedere keer jonge poesjes. Ik was perplex, boos en verdrietig.
Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben de hele avond boos en verdrietig te zijn omdat ik weet dat moederpoes en haar kleintjes ergens hongerig rondlopen in een vreemde omgeving en moeten vechten voor hun leven.
Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben boos te zijn op mijn buren dat ze zo hard zijn om die arme beestjes in een vreemde stad te dumpen omdat ze zelf niet de verantwoording willen nemen en geen geld willen uitgeven voor een sterilisatie van de moeder.
Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben geloofd te hebben dat ze me de poesjes die ze me beloofd hadden wel zouden geven zodat ik ze iedere dag eten en drinken kon geven.
Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben me machteloos te voelen naar het leed wat dieren word aangedaan.
Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben gelogen te hebben tegen mijn kleindochter door te zeggen dat de poesjes waren weggelopen.
Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben een hekel aan mijn buurvrouw te hebben gekregen toen ze vertelde dat ze de poezen naar een stad had gebracht.
Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben de gedachte te onderdrukken dat alle dorpelingen hier hetzelfde doen met kittens en puppy’s, namelijk dumpen of afmaken.
Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben mijn lichaam met de negatieve energieën te belasten in plaats van mijn aandacht op mijn adem te vestigen.
Ik stel mezelf ten doel als ik denk aan de moederpoes en de kittens te stoppen en te ademen, ik kan nu niets meer voor ze betekenen.
Marjo's reis naar Leven 
wat vreselijk! zo’n moederpoes en haar kittens ergens dumpen…
Dit zou natuurlijk nooit mogen voorkomen/gedaan worden op Aarde. Zelfs de mogelijkheid dat zoiets voorkomt/gedaan wordt zou niet moeten bestaan. Dat is de toekomst waar we naar toe werken door onze individuele processen. Bedankt Marja.
Ik ben er inmiddels achter dat ze alleen de moederpoes hebben gedumpt omdat ze bang waren dat ze snel weer zwanger zou worden. Van de 5 kittens zijn er drie over die hier nog zijn, waarschijnlijk waren de andere twee ook poezen en de overige katers. De moeder van deze moeder was vorig jaar ook plotseling verdwenen, dus ze zal wel hetzelfde lot hebben ondergaan. In de dorpen hier zijn honden de hele dag aan de ketting om de mensen te beschermen tegen indringers en de katten moeten ervoor zorgen dat er geen slangen in de buurt komen. Het is allemaal afschuwelijk. Ze zien dieren niet als een en gelijk met ons, er zal nog veel moeten veranderen.