Dag 397 Genegeerd worden

Het is me duidelijk dat er steeds meer polarisatie plaatsvindt in de samenleving, de een is voor vaccinatie, de ander tegen, de een is bang voor covid en de ander bang voor de eisen die gesteld worden door de overheid, ga zo maar door.

Wat ik gemerkt heb is dat ik door mijn uitspraken en mijn mening die ik over sommige zaken heb, genegeerd word door anderen. Het is me duidelijk dat ik nogal hardnekkig heb volgehouden hoe ik over sommige zaken denk en het is logisch dat daar een vorm van weerstand door ontstaat. In plaats me mild op te stellen wilde ik toch graag aangeven hoe ik over zaken denk en misschien ook wel de ander overtuigen om bijvoorbeeld het vaccin niet te nemen.

Inmiddels ben ik er wel achter dat ieder doet waarvan hij of zij denkt dat dit de juiste beslissing is en dat mijn mening helemaal niet ter zake doet, en dat dit soms zelfs het tegenovergestelde bewerkstelligt.

Ik wil hier de volgende zelfvergevingen voor schrijven.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan door mijn toedoen, mijn meningen en mijn uitspraken, alsmede het posten van bepaalde berichten op social media, het idee te hebben genegeerd te worden door sommigen die het waarschijnlijk niet met me eens zijn, waarin ik mijzelf vergeef dat ik heb geaccepteerd en toegestaan me hierin een buitenstaander te voelen.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan me een buitenstaander te voelen en dat dit me onzeker maak omdat ik niet de mening vertegenwoordig van de meerderheid.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan mijn mening hardnekkig te verkondigen om op die manier meer medestanders om me heen te verzamelen en me hierin sterker te voelen.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan in een polarisatie te participeren van voor en tegen de maatregelen, voor en tegen de mondkapjes en voor en tegen de prik in plaats van ieder met rust te laten en zijn eigen keuze te maken.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan niet te zien, begrijpen en realiseren dat niet iedereen hetzelfde is en op onderzoek uitgaat maar blindelings gelooft wat er in de media wordt verkondigd.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan de ander te veroordelen in een geloofssysteem te zitten terwijl ik zelf nog legio geloofssystemen heb.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan te denken dat ik anderen op andere gedachten te brengen en hierin de ander te redden zodat ikzelf ook gered word.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan te denken als iedereen denkt zoals ik we eerst de wereld moeten redden en dan zelfverantwoording kunnen nemen waarin ik mezelf vergeef dat ik heb geaccepteerd en toegestaan niet te zien begrijpen/realiseren dat we (ik dus) eerst zelfverantwoording moet nemen om een betere wereld te creëren.

Als en wanneer ik me genegeerd voel dan stop ik en adem. Ik realiseer me dat ik de ander negeer door mijn mening aan hen op te dringen in plaats van de ander zijn eigen weg te laten vervolgen en slechts antwoord te geven op vragen.
Ik ga met mijzelf de verbinding aan de ander in zijn waarde te laten, te stoppen de ander te bombarderen met mijn motivaties, ideeën, meningen en vooral niet te proberen mijn waarheid door de strot te duwen.

Hierin wil het woord ‘delen’ leven waarin ik de liefde voor de ander wil delen maar ook de compassie, de vreugde en de humor.

Dag 396 Razernij

Deze week ben ik razend geweest op de eigenaar van de flat die wij van hem huren. Enige maanden geleden vertelde hij dat we iets anders moesten zoeken omdat zijn zoon hier gaat wonen. Sindsdien zijn we op zoek maar hebben nog niets geschikts gevonden. Deze week vroeg hij of we al iets hebben en mijn man antwoordde dus ontkennend. Hierop werd de eigenaar boos en zei dat we de flat ook nog moesten verven. Later hoorde ik dat het ook niet de bedoeling was geweest dat mij zoon af en toe hier woont (door de corona) en dat mijn kleindochters regelmatig hier slapen. Hierop ontstak ik in razernij en verhief mijn stem naar de huiseigenaar waarbij ik het vermoeden kreeg dat hij ons de borg niet wil teruggeven.

Dit is nu de tweede keer dat een huiseigenaar ons een hak probeert te zetten en verval ik nu in de herhaling omdat ik de vorige keer ook emotioneel was over het gebeurde. In ieder geval droeg ik die ervaring met me mee.

Ik luisterde deze week naar het interview op Eqafe van het corona virus door de portal https://eqafe.com/p/corona-virus-part-1-the-future-of-awareness-part-118 en hier wordt besproken dat in deze coronaperiode onze schaduwzijde sneller en meer bewegend is.

Ik zal hiervoor zelfvergevingen schrijven:

Ik vergeef mijzelf dat ik heb toegestaan en geaccepteerd razend te worden als de huiseigenaar ons sommeert het appartement te schilderen terwijl wij de gehele periode alles netjes onderhouden hebben, de huur betaald hebben en alles overeenkomstig afspraken gedaan hebben.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb toegestaan en geaccepteerd een eerdere ervaring van een huiseigenaar die ons de borg niet wilde teruggeven met me mee te dragen als een emotie en hierin in dezelfde ervaring te komen zonder hiervoor zelfverantwoording te nemen en hiervoor zelfvergeving te doen.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb toegestaan en geaccepteerd bang zijn extra geld kwijt te raken omdat ik het idee heb dat de verhuizing me sowieso veel geld kost.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb toegestaan en geaccepteerd in boosheid te reageren op de huiseigenaar en hem te verwijten dat hij in het begin een eerlijke man leek maar dat ik er nu achter kom dat hij de boel bedonderd door te verwachten dat wij het appartement schilderen en geen kinderen of kleinkinderen mogen ontvangen.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb toegestaan en geaccepteerd nog dagenlang aan het voorval te denken en de eigenaar met gelijke munt te willen betalen in plaats van te zien en te begrijpen dat ieder van ons in deze periode door een moeilijke tijd gaat en dat niet alleen ikzelf mijn schaduwzijde zie maar ook die van hem en dat ik degene ben die hiervoor zelfverantwoording moet nemen en het niet hoef te verwachten van een ander.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb toegestaan en geaccepteerd met blind vertrouwen een overeenkomst aan te gaan omdat de eigenaar zich vriendelijk voordoet en niet te verwachten dat hij een slaatje uit ons wil slaan.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb toegestaan en geaccepteerd mijn boosheid te projecteren op de huisbaas in plaats van te kijken naar mijn eigen boosheid en het dus niet terug te nemen naar mezelf wat de essentie is van het Desteni I Process.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb toegestaan en geaccepteerd mijzelf te veroordelen dat ik in razernij ontsteek en niet mezelf kalmeer om met rustige stem de man te vertellen hoe ik over de situatie denk.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb toegestaan en geaccepteerd een superieur gevoel te hebben waarin ik me beter, verheven en plezierig voel op het moment dat ik de huisbaas toeschreeuw dat hij zich oneerlijk gedraagt.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb toegestaan en geaccepteerd bij ieder boosheid die bij me opkomt dit niet direct te vergeven zodat er van een correctie geen sprake kan zijn.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb toegestaan en geaccepteerd me te schamen voor mijn schaduwzijde waarbij ik in dit geval in razernij ontsteek en vind dat het nu maar eens afgelopen moet zijn met de boosheid.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb toegestaan en geaccepteerd te vergeten mijzelf te verlangzamen, te stoppen en te ademen als er een emotie opkomt maar van uit de emotie te reageren.

Als en wanneer we deze huurovereenkomst definitief beëindigen, dan stop ik en adem. Ik realiseer me dat mijn emoties me in een conflictsituatie brengen.
Ik ga met mezelf de verbintenis aan dit op een kalme en rustige manier te bespreken zodat we met een schone lei een nieuw appartement kunnen betrekken.

Ik ga met mezelf de verbintenis aan mijn boosheid steeds opnieuw te vergeven en niet opzij te schuiven.

Dag 395 Mondkapjes en zelfvergeving

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan geen mondkapje te willen dragen omdat ik weet dat het geen enkele bescherming biedt en het om hele andere redenen op sommige plaatsen verplicht is.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan niet te begrijpen dat de mensen die ik op de markt zie bijna allemaal een mondkapje buiten dragen en hierin vergeef ik mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan ze wel te willen toespreken dat er geen noodzaak hiervoor is.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan voorbijgangers buiten met mondkapjes te proberen te analyseren waarom ze dit doen en waarom niet.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan te denken dat de mensen die gehoorzaam zijn aan de regering niet zelf na kunnen denkenen.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan het belachelijk te vinden dat er plastic wordt gespannen tussen de verkoper en de klant om zodoende elkaar te beschermen en dat niemand hierover nadenkt.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan verdrietig en boos te worden als ik in mijn omgeving mensen zie die buiten met mondkapjes op lopen omdat ik bang ben nu zelf de dupe te worden van een maatschappij waarbij steeds meer verboden komen.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan het onbegrijpelijk te vinden dat zelfs ouders kun kinderen buiten een mondkapje opzetten.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan het onbegrijpelijk te vinden dat volwassenen en kinderen zichzelf zo makkelijk de mond laten snoeren.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan te denken dat anderen mij onverantwoordelijk vinden omdat ik er niet aan meedoe.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan het schandalig te vinden dat de media en de politici die zich presenteren op de televisie, buiten een mondkapje dragen zodat dit gekopieerd wordt door mensen die hiernaar kijken en dat zodoende nog meer angst wordt gezaaid.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan niet te zien/begrijpen/realiseren dat mensen zo bang zijn gemaakt zodat ze niet meer voor rede vatbaar zijn.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan in anderen de veroordeling te zien die ik naar hen heb en hierin een polariteit te creëren waarin de een voor en de ander tegen het dragen van mondkapjes is.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan iedere keer als ik een winkel instap een signaal af te willen geven dat ik tegen ben door het kapje op mijn kin te dragen.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan geen vertrouwen in de toekomst te hebben als ik zie hoe gewillig men is in het opvolgen van de maatregelen.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan mijn vertrouwen te stellen in de overheid en de Media in plaats van het vertrouwen in mijzelf te laten groeien.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan dagelijks halsrijkend uit te kijken naar interviews op het internet en hierin troost te putten uit het feit dat mensen zich uitspreken tegen de maatregelen en hun gezond verstand gebruiken.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan het afschuwelijk te vinden dat men gewend gaat raken aan het dragen van een mondkapje.

Ik vergeef mijzelf dat i heb geaccepteerd en toegestaan mijzelf te vertellen dat we met zijn allen tot het randje moeten gaan, waar iedereen de crisis gaat voelen in materiele zin en dat er dan pas kritisch naar de maatregelen wordt gekeken.

Als en wanneer ik buiten loop en ik zie mondkapjes dan stop ik en adem. Ik realiseer me dat ik mezelf de meeste schade toebreng door mijn negatieve gedachten en emoties. Ik ga met mijzelf de verbintenis aan mijn reacties te stoppen en steeds zelfvergeving te blijven uitspreken tot ik kan staan voor eenheid en gelijkheid en alleen maar begrip kan opbrengen voor andersdenkenden.

Dag 394 Polariteiten in mijzelf

Sinds het begin van de corona crisis heb ik heel wat voor en tegens langs zien komen. Ik heb de mainstream media gevolgd maar ook heel veel alternatieve media waar allerlei , artsen, hoogleraren en andere wetenschappers hun bezorgdheid uitspraken over de maatregelen die genomen worden in verband met de corona crisis. Dit getuigt volgens mij van gezond verstand wat meer met mij resoneerde dan de verhalen op mainstream media. Wat ik zie gebeuren is dat er polariteiten ontstaan, agressie, boosheid en irritatie, wel of geen mondkapje, wel of geen afstand, ook vaccinatie komt aan bod.
In deze blog wil ik verantwoordelijkheid nemen voor de reacties en vooroordelen die in mij plaatsvinden.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan me te ergeren aan ieder die alleen de mainstream media volgt en denkt dat dit de waarheid is, waarin ik mezelf vergeef niet toegestaan en aanvaard te hebben te zien, begrijpen en realiseren dat het buitengewoon eng is om te zien dat de overheid liegt tegen ons en dat we alleen op onszelf kunnen vertrouwen.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan het doodeng te vinden dat er waarschijnlijk een groep mensen is die ons anoniem regeert en die in staat is om alle regeringen zover te krijgen om zinloze, buitenproportionele maatregelen op te leggen aan de mensheid.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan boos te zijn op mezelf dat in mijn onwetendheid alle verantwoordelijkheid is weggeven aan NGO’s en dat het er nu naar uitziet dat wij hier de consequenties van moeten dragen.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan anderen te verwijten dat ze niet doorhebben wat er gebeurt, maar zelf het grootste deel van mijn leven in een bubbel te hebben geleefd en dat er nog vele bubbels moeten worden doorgeprikt.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan te denken dat als wij, het gewone volk alle neuzen dezelfde kant op zetten en zeggen dat we niet meer meedoen aan de mijns inziens onzinnige maatregelen het afgelopen is en dat we gewoon weer normaal kunnen doen.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan het verleden normaal te noemen terwijl het abnormaal is dat we in een wereld leven waar zoveel honger, armoede en ongelijkheid bestaat.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan te denken dat er een geheime agenda is om ons mensen in gevangenschap te brengen en dat dit mooi verpakt wordt in een plan om een betere, schonere, wereld te creëren, waarin ik mezelf vergeef dat ik heb geaccepteerd en toegestaan zelf niet te weten hoe we dit nu voor elkaar zouden moeten krijgen, behalve dat dit dan een individuele keuze is.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan mezelf iedere keer te verbazen en te denken hoe kun je dit allemaal slikken als zoete koek, waarin ik mezelf vergeef dat ik heb geaccepteerd en toegestaan zelf nog maar heel weinig te begrijpen van de structuren in de samenleving.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan in een nerveus te worden als ik me uitspreek over de maatregelen die worden genomen waarin ik bang ben als een complotgekkie te worden uitgemaakt.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan te willen zien dat anderen tegen me zeggen, ja, je had toch gelijk, het klopt allemaal wat je zei, waarin ik als winnaar uit de bus komt in plaats van de verliezer die in complotten gelooft.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan het liefst bij de meerderheid te willen horen omdat dit me een veilig gevoel geeft en niet zoals nu het gevoel van een outsider, waarin ik mezelf vergeef dat ik heb geaccepteerd en toegestaan niet trouw te zijn aan mijzelf.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan steeds op zoek te gaan naar bewijzen dat het covid gedoe zwaar overtrokken is in plaats te maken voor mijn eigen proces en mezelf te stabiliseren met mijn ademhaling en zelfvergeving.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan bang te zijn om gevaccineerd te worden met een vaccin waarvan niet bekend is wat er allemaal in zit en wat als staatsgeheim is geclassificeerd.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan het onbegrijpelijk te vinden dat er miljarden worden uitgegeven worden aan vaccins terwijl er dagelijks duizenden mensen sterven aan honger.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan in een samenleving terecht te komen waar geen plezier meer is te vinden, waarin ik mezelf vergeef niet te zien, begrijpen realiseren dat ik van dagelijkse, eenvoudiger dingen ook kan genieten.

Als en wanneer ik merk dat ik een oordeel heb of een reactie van boosheid, irritatie naar de mensheid die anders denken dan ik, dan stop ik en adem. Ik realiseer me dat wij als mensheid een eenheid zijn en dat iedere vorm van polariteit een effect heeft op eenheid en gelijkheid. Ik ga met mijzelf de verbintenis aan ieder oordeel te stoppen en me te realiseren dat ik een en gelijk sta met iedere overtuiging.

Als en wanneer ik angst voel voor de vaccinatie, die misschien verplicht wordt, dan stop ik en adem. Ik realiseer me dat de angst voor de dood een groter risico is om dood te gaan dan de ingrediënten die in het vaccin zitten. Ik ga met mijzelf de verbintenis aan iedere gedachte die angst veroorzaakt om dood te gaan te vergeven en mij te supporten met mijn ademhaling.

Dag 393 Mondkapjes verplichten op school

Sinds gisteren zijn mijn kleindochters van 9 en 11 weer naar school in Kroatië. Bij binnenkomst op school werden er katoenen mondkapjes uitgedeeld die de neus en mond compleet bedekken.Er is een dringend advies naar de scholen gegaan van de Geneeskundige Dienst om zich aan bepaalde regels te houden, dat wil zeggen: mondkapjes op (voor de oudste) en per 5 kinderen naar buiten zonder te praten, wil je praten dan moet je je mondkapje opdoen. Niet meer naar het toilet tijdens de lesuren.

Verder hoorde ik van de kinderen dat er geen raam openstond tijdens de lesuren, geen airconditioning is, terwijl het buiten 30º C is.
Ik voel me verlamd, angstig en verdrietig en heb ik weet niet hoeveel uren groepen gevolgd die het hier niet mee eens zijn. Ik hoor van ouders die dit advies negeren dat hun kinderen de enige zijn in hun klas, wat het heel erg moeilijk voor hen maakt om als eenling het advies niet op te volgen. Hiervoor de volgende zelfvergevingen.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan me verlamd en angstig te voelen na het relaas van de eerste schooldag van mijn kleindochters.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan angstig te zijn voor de toekomst als de wet gaat voorschrijven dat je mondkapjes moet dragen op school, waarbij ik mezelf vergeef dat ik heb geaccepteerd en toegestaan dat hier helemaal niets aan te doen is.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan angstig te zijn omdat ik het idee heb dat een regering zich van alles kan permitteren en zelfs een verplichte vaccinatie kan instellen.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan me  machteloos te voelen, terwijl mijn macht over mezelf bestaat in het vergeven van mijn emoties.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb niet heb geaccepteerd en toegestaan te zien en te begrijpen dat wij allen verantwoordelijk zijn voor de consequenties die zich nu uitvouwen in de wereld.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan boos en gefrustreerd te zijn over de regels die ons opgelegd worden door de regering, de gezondheidszorg, de leraren waarin ik me realiseer dat ook zij bang zijn hun baan te verliezen en zonder inkomen te komen.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan bang te zijn dat wij allen een vreselijk toekomst tegemoetgaan waarin al onze vrijheden worden afgenomen en we in een dictatuur terecht komen.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan teleurgesteld te zijn over het minimale aantal ouders dat hun weerstand of protest toont voor het dragen van mondkapjes.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan niet te zien, begrijpen en te realiseren dat ik na een bijeenkomst tegen de coronamaatregelen van een euforie in een zwaarmoedigheid terecht ben gekomen waarin ik in een polarisatie participeer.

Als en wanneer ik me bedroefd, angstig, verloren, verstijfd voel omtrent de coronamaatrdegelen, dan stop ik en adem. Ik realiseer me dat er altijd oplossingen gevonden kunnen worden door me open te stellen voor andere informatie. Ik ga met mijzelf de verbintenis aan niet meer bij de pakken neer te zetten maar te zoeken naar oplossingen.

Inmiddels hebben door middel van brieven die op het internet circuleerden de kleindochters gevrijwaard van het dragen van mondkapjes, hoewel ze de enige zijn in hun klas.

Dag 392 De moed om zelfverantwoordelijkheid te nemen

Vele malen heb ik ontkend dat ik de moed niet heb om zelfverantwoordelijkheid te nemen bij bijvoorbeeld een verschil van mening, bij een reactie van mijn kant, bij een veroordeling naar de ander. Meestal gebeurt het omdat ik het op dat moment niet zie, omdat ik zo gefocust ben om naar de ander te wijzen in plaats van in mezelf te kijken.

Als dit gebeurt bij iemand die duidelijk ziet wat er gebeurt en mij daarop attendeert, dat ik onterecht aan mijn mening blijf vasthouden of als ik in een reactie ben, door stemverheffing, boosheid, eigenwijsheid, of een oordeel heb over een ander ben ik bereid gas terug te nemen en te bekennen dat ik in mijn ego, mijn patronen of programmering verkeer.

Maar nog steeds heb ik een blinde vlek in bepaalde situaties en kan pas nadat ik in een reactie ben geweest en ik de gebeurtenis analyseer, zien wat er werkelijk gebeurde.
Laatst heb ik een kaart getrokken uit de Osho kaarten met betrekking tot een incident wat plaatsvond en waar ik niet goed kon zien wat er precies was gebeurd.
Het is de kaart ‘courage’ oftewel moed. Het is de spijker op zijn kop. In dit geval had ik niet de moed om in mezelf te zien en zelfverantwoording te nemen.

Als ik kijk naar het woord moed: aard, bezieling, animo, binnenste van de mens, bluf, courage, dapperheid, durf om iets moeilijks te doen, fierheid, flinkheid, fut, geestkracht tonend, gewaagdheid, afwezigheid van angst

Moed is de bereidwilligheid waardoor je iets nuttigs doet wat anderen niet durven. Dus als ik het vertaal naar Desteni: de bereidwilligheid iets te doen wat het beste is voor iedereen waarin we ieder als een en gelijk zien.

Hiervoor de volgende zelfvergevingen:

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan niet de moed te hebben in mijzelf te kijken bij ieder vorm van reactie, oordeel, meningsverschil uit angst me kwetsbaar op te stellen.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan een blinde vlek voor mijn ogen te krijgen als ik een oordeel, reactie, meningsverschil heb naar de ander uit angst om mijn eigen tekortkomingen te zien.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan een zelfdefinitie te hebben dat wat ik zie van uit mijn geest juist in plaats van de moed te hebben naar binnen te kijken.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan het idee te hebben wat moed betekent, in de zin van iets durven wat mijn ego streelt in plaats van te zien wat de werkelijke betekenis is.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan niet de moed te hebben om iedere vorm van backchat te zien als een vorm van veroordeling, beschuldiging, afgescheidenheid van mezelf en de ander.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan moedeloos te zijn van mijn gedragingen zoals het veroordelen, beschuldigen, vinger wijzen en het vasthouden aan meningen die voorkomen uit mijn backchat.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan het woord moed te leven als het nemen van zelfverantwoording voor al mijn reacties en hierin de ander als een en gelijk te zien als mijzelf.

Dag 391 Wantrouwen of zelfvertrouwen

In mijn vorige blog schreef ik de volgende zelfvergeving:
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan boos en gefrustreerd te zijn als ik zie dat presidenten/leiders geen tegenargumenten willen horen en blijven vasthouden aan hun leuzen en uitspraken, waarin in mezelf vergeef geaccepteerd en toegestaan te hebben hen te verdenken te lobbyen voor de farmaceutische industrie die hen ervoor rijkelijk zal belonen.

Hierin zeg ik dat ik de regeringen/leiders verdenk, waarin ik eigenlijk zou moeten zeggen dat ik hen wantrouw.

Daarom wil ik verantwoordelijkheid nemen voor mijn wantrouwen en dit betekent dat ik de regering nu wantrouw maar ze eerst heb vertrouwd, als mijn verzorger, mijn vader, een organisatie waar ik een deel van mijzelf mijn vertrouwen heb gegeven in plaats van het vertrouwen in mijzelf te realiseren.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan mijn vertrouwen weg te geven aan anderen, te weten de regering en hierin niet het vertrouwen in mezelf te hebben dat wat er mocht komen of veranderen ik in mijn vertrouwen weet welke veranderingen ik in mijn leven kan toepassen of oplossingen voor kan bedenken.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan te denken dat de regering altijd het beste met mij voor zal hebben, mij zal beschermen en verzorgen en mij financiële geborgenheid en veiligheid zal geven waarin ik mezelf vergeef toegestaan en aanvaard te hebben nu wantrouwend, geshockt te zijn als ik bemerk dat dit niet zo is.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan te denken dat ik niet voor mijzelf hoef te zorgen maar dat de regering dat zal doen en hierin vergeef ik mijzelf geen zelfverantwoording te nemen voor mijn leven.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan mezelf te verraden door mijn vertrouwen aan een ander te geven.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan niet te zien dat de twijfel die ik ervaar om mezelf te vertrouwen gebaseerd is op mijn eigen geest, mijn gedachten, emoties, constructen, patronen.

Ik vergeef mijzelf dat ik niet heb geaccepteerd en toegestaan te zien/begrijpen/realiseren dat er een diep fundamenteel vertrouwen is in mijzelf waarin ik fouten mag maken en waarvan ik kan leren.

Als en wanneer ik merk dat er wantrouwen ontstaat naar een organisatie of iemand dan stop ik en adem. Ik realiseer me dat ik in mezelf het vertrouwen kan terugvinden of het verder kan onderzoeken. Ik ga met mijzelf de verbinding aan niet meer op een ander te vertrouwen maar op mezelf te vertrouwen al is het met vallen en opstaan en hierin te vertrouwen dat ieder probleem opgelost kan worden.

https://eqafe.com/p/trust-betrayal-reptilians-part-383

https://eqafe.com/p/self-trust-video

 

 

Dag 390 Zelfvergeving politiek en wereldsysteem

Gedurende deze hele periode van lockdowns in verband met het coronavirus en andere maatregelen is mijn verbazing overgeslagen in boosheid en frustratie.
Hoe meer wetenschappers, politici, actievoerders ik beluisterde zo groeide mijn machteloosheid. Hoe is het mogelijk dat er met bewijzen wordt gekomen tegen de maatregelen die zijn genomen en dat daar nauwelijks naar wordt gekeken? Ik ben bang dat Nederland zal afstevenen op een politiestaat waar iedere demonstratie met geweld wordt neergeslagen. Ook lijkt de vrije meningsuiting in gevaar te zijn.

Als ik met mensen praat over de hele gang van zaken wat zich nu afspeelt in de wereld merk ik dat ik in allerlei reacties ben van boosheid, frustratie, haat, onbegrip participeer en hierin bemerk ik dat dit in mijn lichaam resoneert. Dit draagt niet erg bij in het scheppen van een betere wereld want hierin separeer ik me van de wereld en het wereldsysteem.

Een ander punt is dat we tot nu toe (ik) als mensheid nog niets geleerd heb van oorlog, epidemieën en dat deze situatie een gevolg is van gemanifesteerde consequentie.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan in verbazing te zijn over alle maatregelen die zijn genomen in de wereld tegen het coronavirus terwijl al door artsen, virologen en andere wetenschappers het tegendeel bewezen is.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan boos en gefrustreerd te zijn als ik zie dat presidenten/leiders geen tegenargumenten willen horen en blijven vasthouden aan hun leuzen en uitspraken, waarin in mezelf vergeef geaccepteerd en toegestaan te hebben hen te verdenken te lobbyen voor de farmaceutische industrie die hen ervoor rijkelijk zal belonen.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan me te identificeren met actievoerders die pleiten voor het stoppen van alle maatregelen en als dit dan wordt verboden me boos en machteloos te voelen.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan met onbegrip en machteloosheid te reageren op de meerderheid van de mensheid die wel vertrouwen heeft in hun leiders en als makke schapen alles opvolgen.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan anderen makke schapen te noemen terwijl ik geen idee heb wat anderen denken en wat hun achtergrond is.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan bang te zijn dat Nederland en andere landen veranderen in een politiestaat waar iedere demonstratie wordt verboden en dat er geen vrije meningsuiting meer zal zijn.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben bang te zijn dat er geen vrije meningsuiting zal zijn maar niet te zien dat ik mijn eigen mening kan hebben en dat er altijd mensen zijn waarmee ik mijn mening kan uiten,

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan in een reactie te gaan als ik praat hoe ik over de maatregelen denken omtrent het virus en hierin boosheid te frustratie naar anderen te ventileren.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan niet met oplossingen te komen maar deze boosheid en frustratie in mijn lichaam te laten resoneren.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan te reageren op het wereldsysteem dat één lijn zak volgen wat betreft hun policy en dat dit zal leiden tot hongersnood en dystopie.

Ik vergeef mijzelf dat ik niet heb geaccepteerd en toegestaan te zien, begrijpen en realiseren dat ik te maken heb met gemanifesteerde consequenties die voorkomen uit mijn  denk en reactiepatronen.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan te reageren vanuit beelden die ik gezien heb in films en media en die bij mij angst oproepen voor de toekomst.

Als en waneer ik verkeer in angst, boosheid, onzekerheid over de toekomst in de wereld wat betreft een totale controle over de mensheid dan stop ik en adem. Ik realiseer me dat mijn eigen proces het belangrijkste is om mezelf veilig en vrij te voelen zonder angst en onzekerheid. Ik ga met mijzelf de verbintenis aan iedere reactie die opkomt in mijn geest te vergeven en niet toe te geven aan mijn angst.

Als en waneer ik in gesprek kom met anderen over de huidige situatie omtrent corona dan stop ik en adem. Ik realiseer dat mijn emoties mij verhinderen om duidelijk mijn argumenten op tafel te leggen. Ik ga met mij mezelf te verbintenis aan eerst mezelf te checken op emoties, eventueel zelfvergeving uit te spreken en mezelf dan pas te uiten.

 

Dag 389 Corona, lockdown en zelfvergevingen

Sinds het uitbreken van de corona crisis en de daaropvolgende lockdown heb ik me zoveel mogelijk afgehouden van de samenzweringstheorieën, misschien moet ik zeggen conspiracy theories omdat dit woord het meest gebruikt wordt. Het nieuws in de media over de COVID-19 maakte me bang, ik probeerde me toch zoveel mogelijk aan de veiligheidsvoorschriften te houden, vermeed contact met mijn kleinkinderen, want die zouden het virus over kunnen brengen en als zijnde de middelbare leeftijd hebbende zouden mijn man en ik erg kwetsbaar zijn. Na een paar weken merkte dat dit me emotioneel beïnvloedde en besloot ik het contact met hen te herstellen, mede omdat ik geen noodzaak meer zag om hen te vermijden, verder hadden we het geluk dat hier in Kroatië niet zo heel streng werd toegezien op de regels zoals in andere landen.

De laatste weken heb ik via andere Destonians die berichten plaatsten op FB me ingelezen in allerlei wetenschappelijke  en politieke beschouwingen van de crisis en lockdown (vooral de Nederlandse video’s die geplaatst werden op ‘Cafe Weltschmerz’) en ben tot de conclusie gekomen dat veel conspiricy theories waarheid zijn geworden.

Waar ik me nu vooral kwaad om maak en wat me teleurstelt is dat de overheid totaal geen gebruik maakt van onderzoeken die hebben plaatsgevonden en dus het tegendeel bewezen hebben van de maatregelen die genomen zijn inzake de corona/lockdown en die mijns inziens volkomen onterecht genomen zijn en grote gevolgen zullen hebben voor de economische toekomst van de wereld.

Hiervoor wil ik zelfvergeving toepassen.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan in angst te leven op het moment dat het nieuws naar buiten werd gebracht over het coronavirus en hierin het contact met mijn kinderen en kleinkinderen verbroken heb,

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan het nieuws op de voet te volgen waarin het aantal besmettingen en doden werden vermeld en hierin nog meer angst voor het virus te creëren.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan bang te zijn in het ziekenhuis te belanden met het virus en geen vertrouwen te hebben in de gezondheidszorg om mij eventueel te behandelen.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan mensen met mondkapjes op straat belachelijk te vinden en hierin vergeef ik mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan te negeren dat ik zelf bang ben geweest besmet te raken.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan in eerste instantie te denken dat de gevolgen in de natuur, zoals de schonere lucht, schonere rivieren, herstellen van de aarde, natuur een positief gevolg zullen zijn van de crisis en hierin te denken dat de mensheid dit zal aangrijpen om verbeteringen aan te brengen en mijzelf hierin te troosten dat het allemaal niet voor niets is geweest.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan niet te zien, begrijpen, realiseren dat de hele lockdown als gevolg heeft dat dagelijks duizenden mensen sterven van de honger, zonder baan en inkomen zijn en dat dit gevolgd wordt door onrust en opstanden.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan boos en teleurgesteld te zijn dat vanuit de overheid geen gezond verstand gebruikt wordt en niet deze op basis van onvoldoende  bewijsmateriaal genomen maatregelen te stoppen.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan bang te zijn voor de toekomst van mijn kinderen, kleinkinderen in een wereld waarin weinig werk en sociale zekerheid is.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan dagelijks oplossingen te proberen te bedenken om mezelf en mijn familie zekerheid te geven in de vorm van het kopen van een stukje land om eigen voedsel te verbouwen maar hierin in verwarring te komen en niet te weten waar ik moet beginnen of wat te kiezen.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan te denken dat ik degene moet zijn die mijn familie moet redden en hen een toekomst te moeten verzekeren die financieel veilig is en hierin hen te onderschatten in hun eigen mogelijkheden.

Als en wanneer ik boos en teleurgesteld ben over de manier waarop de overheid omgaat met de crisis en de lockdown, dan stop ik en adem. Ik realiseer me dat zij net als ik in onzekerheid zijn ik niets kan doen behalve mezelf te kalmeren door mij één en gelijk te stellen aan hen.

Als en wanneer ik bang ben voor de toekomst van mijzelf en de familie, dan stop ik en adem. Ik realiseer me dat ik me kan openstellen voor de mogelijkheden en alle opties kan overwegen en onderzoeken, zodat een juiste beslissing genomen kan worden. Ik ga met mijzelf de verbinding aan de markt kalm te blijven onderzoeken en mezelf te ondersteunen met zelfvergeving.

 

Dag 388 Vasthouden aan mijn mening

Het gebeurde weer: ik houd vast aan mijn mening en wil koste wat het kost horen van anderen dat ze me begrijpen en respecteren. Maar als ik in zo’n obsessieve staat beland en als het ware een blinde vlek voor mijn ogen krijg gaat de ander er meestal ook hard tegenaan. Ik creëer het allemaal zelf, maar op het moment zelf zie ik niets.
Ik had een discussie en botste op een cultuurverschil en religieuze opvatting over hoe een begrafenis eruit zou moeten zien. Later zag ik dat ik al reeds lang vele vooroordelen koester omtrent dit onderwerp maar het op zijn beloop heb laten gaan.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan een mening te hebben die lijnrecht staat tegenover de ander en hierin te willen bewijzen dat dit het beste is.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan een mening te hebben en te denken dat dit het beste is, waarin ik mezelf vergeef dat ik heb niet heb geaccepteerd en toegestaan te zien, begrijpen of te realiseren dat dit niet het beste is voor iedereen zolang het een mening is.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan een mening te hebben en hierin begrip en respect te verwachten van de ander.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan in een obsessieve staat te komen als ik een mening heb waarvan ik vind dat het gebaseerd is op gezond verstand maar waarin ik niet heb gezien dat dit niet strookt met culturele en religieuze opvattingen.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan een grote afkeer te hebben op gebruiken die zijn gebaseerd op culturele en religieuze opvattingen.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan al langere tijd emotioneel te reageren op culturele en religieuze gebruiken maar dit op zijn beloop te laten gaan en mezelf te rechtvaardigen.

Ik vergeef mijzelf dat ik niet heb geaccepteerd en toegestaan gelijk te staan met de ander en dus ook de mening van de ander niet te respecteren, maar mezelf als superieur te zien.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan mezelf als beter, superieur, te zien en me te gedragen omdat ik een andere mening heb.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan culturele en religieuze opvattingen  af te wijzen en hier een mening over te hebben als zijnde niet meer van deze tijd te zijn waarin ik mezelf vergeef dat ik heb geaccepteerd en toegestaan sommige vieringen in ere te willen houden en hierin in een polariteit te participeren.

Als en wanneer ik zie dat ik vasthoud aan een mening en deze de ander wil opdringen omdat ik zo zeker van mijn zaak ben, dan stop ik en adem.
Ik realiseer dat ik vasthoud aan mijn mening en hierin alleen maar mijn ego probeer te voeden. Ik ga met mezelf de verbinding aan mezelf te kalmeren, zelfvergeving uit spreken, mijn mening los te laten en hierin het woord loslaten in de geest uit te spreken. Ik geef de ander de ruimte zijn mening te geven, te luisteren en de ander te respecteren zodat er een gelijkwaardige communicatie kan ontstaan.