dag 43 Gefaald

Vijfendertig jaar geleden werd ik voor het eerst moeder, besefte ik vanmorgen. Daarna kwamen er geachten op van: dat is je niet zo best afgegaan, 1 kind dat alleenstaande moeder is en 1 kind zonder relatie. Dit oordeel komt op omdat ik niet aan het plaatje voldoe van ouder met gelukkig getrouwde kinderen, leuke baan, goed inkomen, leuk huis, leuke kinderen, gewoonweg gelukt. En dat doet pijn, ontzettend veel pijn!

Ik vergeef mezelf toegestaan en geaccepteerd te hebben me  mislukt te voelen als opvoeder die er voor zou moeten zorgen dat haar kinderen een zorgeloos bestaan kunnen leiden omdat ze het goede voorbeeld van huis hebben overgenomen.

Ik vergeef mezelf toegestaan en geaccepteerd te hebben in argeloosheid, onwetendheid en onbezonnenheid kinderen te hebben gekregen zonder enig idee te hebben wat de consequenties zijn van het “opvoeden”.

Ik vergeef mezelf toegestaan en geaccepteerd te hebben dat het me niet gelukt is ze te begeleiden tot stabiele, onafhankelijke mensen.

Ik vergeef mezelf toegestaan en geaccepteerd te hebben dat het pijn doet niet aan het ideaalplaatje te voldoen van de geslaagde ouder, al weet ik dat het een plaatje is.

Ik vergeef mezelf toegestaan en geaccepteerd te hebben te denken dat ik aan de eisen van een plaatje moet voldoen dat slechts in mijn mind bestaat en waar waarschijnlijk bijna niemand op de wereld aan zou kunnen voldoen.

Ik vergeef mezelf toegestaan en geaccepteerd te hebben dat ik trots ben op mijn kinderen, terwijl ik er zelf behalve als voorgeprogrammeerd wezen, niets aan heb gedaan.

Ik vergeef mezelf toegestaan en geaccepteerd te hebben dat het me spijt dat ik niet over meer gewaar zijn beschikte toen ik kinderen kreeg en zelf niet over het nodige gereedschap kon beschikken.

Ik vergeef mezelf toegestaan en geaccepteerd te hebben dat het me pijn doet wanneer ze mij hun problemen vertellen en dat ik gelukkig ben als ze me iets leuks vertellen.

Ik vergeef mezelf toegestaan en geaccepteerd te hebben dat ik met ze mee lijd als ze hun hart uitstorten wanneer ze liefdesverdriet hebben en dat ze me blij maken als ze een goede relatie met iemand hebben.

Ik vergeef mezelf toegestaan en geaccepteerd te hebben met iedere emotie van hun mee te gaan en totaal te vergeten om de ademhalingstechniek toe te passen wanneer dat nodig is.

Ik vergeef mezelf toegestaan en geaccepteerd te hebben niet meer te kunnen functioneren en me lamgeslagen, maar ook boos voel als er iets met een van hen mis is of als ze zich depressief voelen.

Ik vergeef mezelf toegestaan en geaccepteerd te hebben boos te worden op mijzelf als het niet goed gaat met mijn kinderen omdat ik vind dat het allemaal mijn schuld is als ze niet gelukkig zijn.

Ik vergeef mezelf toegestaan en geaccepteerd te hebben boos te zijn op mijn echtgenoot als het niet goed gaat met mijn kinderen omdat ik vind dat ook hij schuldig is aan hun angsten en/of niet gelukkig zijn.

Ik vergeef mezelf toegestaan en geaccepteerd te hebben na een negatief bericht van een mijn kinderen, uit te kijken naar een positief bericht zodat ik me weer beter en meer tevreden kan voelen over het resultaat van mijn opvoeding.

Ik vergeef mezelf toegestaan en geaccepteerd te hebben continue gebukt te gaan onder een gevoel van schuld als het met een van hen niet goed lijkt te gaan.

Ik vergeef mezelf toegestaan en geaccepteerd te hebben steeds weer in een polariteit van positieve en negatieve gevoelens heen en weer gesleurd te worden zonder werkelijk hier te zijn als Leven.

Ik stel mezelf ten doel als ik merk weer in de polariteit van negatief en positief  meegetrokken te worden als een van mijn kinderen me iets vertelt, te stoppen en te ademen, omdat ik me realiseer dat ik mijn kinderen heb grootgebracht als voorgeprogrammeerd wezen, dat ik slechts de manieren kon overbrengen van mijn ouders, grootouders en ouders zoals zij het deden.