dag 224 Pesten en mijzelf stabiliseren in mijn reacties

Een steeds terugkomend punt dat ik ervaar is dat ik boos wordt als er een kind geplaagd wordt. Natuurlijk kun je niet tolereren dat er gepest wordt, maar mijn reactie is onstabiel en dus emotioneel. Ik heb van alles geprobeerd, bijvoord degene knuffelen die de oorzaak is omdat ik van mening was dat ze iets tekort komt en op zoek is naar aandacht. Dit werkte een poosje maar na verloop van tijd niet meer. Ik ben steeds aan het kijken hoe dit nu voorkomen kan worden maar bemerk dat de oplossingen bedacht worden en dus een uitvloeisel zijn van mijn geest en ik mezelf dus nog niet gestabiliseerd heb hierin.
Er komt vaak boosheid op naar de plaaggeest en verdriet als het slachtoffer begint te huilen. Als ik vraag waarom ze het doet zegt ze dat ze het niet weet, dat het gewoon gebeurt.
Deze week heb ik wat langer de zorg voor de kinderen en ik wil mezelf stoppen met het gaan in energetische ervaringen van boosheid en verdriet en dan kijken of er vanuit stabiliteit gedaan kan worden wat het beste is voor ons allen.
Ik realiseer me dat jaloezie en rivaliteit een veel voorkomend verschijnsel is bij broers en zussen zoals hier te beluisteren in een Eqafe interview in de Parenting-serie.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben in een reactie van boosheid te komen als ik merk dat kinderen plagen.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben verdrietig te worden als ik een kind dat geplaagd wordt hoor huilen, waarbij ik boos wordt op degene die plaagt.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben me machteloos te voelen als er geplaagd wordt en gehuild.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben niet te weten hoe ik dat geplaag kan stoppen.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben de neiging te vertonen als reactie de plager ook te gaan plagen omdat ik denk dat ze het dan inziet wat ze de ander aandoet, waarvan ik weet dat dit niet de manier is.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben hopeloos te worden als X steeds haar zusje plaagt en met een lachend gezicht steeds maar doorgaat tot er echt iemand boos op haar wordt.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben niet te zien/begrijpen/realiseren dat het woord hopeloos betekent zonder hoop alsof ik hoop dat iemand anders mij te hulp schiet bij het oplossen van het plaagprobleem.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken dat ik de oorzaak ken van het plagen maar er geen oplossing voor weet.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben bang te zijn dat al het geplaag tot nu toe het zusje al zoveel angst en onzekerheid heeft gebracht wat onherstelbaar is.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben te weten dat ik als volwassene en opvoeder het plaagprobleem moet oplossen maar dat ik hier geen richting aan kan geven.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken dat een positieve benadering als knuffelen het plaaggedrag zou stoppen, wat het ook een zekere tijd heeft gedaan maar wat uiteindelijk op den duur niet meer hielp.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben X te veroordelen als pestkop en niet te zien/begrijpen/realiseren dat haar plaaggedrag voortkomt uit een voorgeprogrammeerd patroon geërfd door haar ouders, grootouders enz.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben de plager te veroordelen en een negatief beeld te geven waarin ik mijzelf van de ander separeer en niet een en gelijk sta met de ander en mijzelf.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben medelijden te hebben met het slachtoffer van plagen en hierin mijzelf zie als het slachtoffer en wraak wil nemen op de plaaggeest.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben het woord plagen als negatief en verkeerd te ervaren.

Als ik zie de X haar zusje plaagt en ik word boos op haar dan stop ik en adem. Ik realiseer me dat in een reactie communicatie met haar niet loopt en ze niet naar me zal luisteren. Ik stel mezelf ten doel in stabiliteit met haar te communiceren en zonodig af te leiden.

Als X haar zusje plaagt en ze begint te huilen, dan stop ik en adem. Ik realiseer me dat het hebben van medelijden met haar niet helpt en zij hierdoor bevestigd wordt in haar emotie en dat ik haar kan uitleggen waarom X haar plaagt. Ik stel mijzelf ten doel met elkaar te praten over het gebeurde en één en gelijk te staan met de plager en het slachtoffer.