Dag 3 Omgaan met aandacht voor mezelf

De recente twee blogs die ik heb geschreven hebben een aantal likes en reacties opgeleverd en ik heb gemerkt dat ik hierdoor ontzettend geraakt word: het huilen staat me nader dan het lachten. Ten eerste denk ik: ze geven me wat aandacht omdat ik net gestart ben en me een zetje willen geven . Ten tweede denk ik: wat een aardige mensen om mijn blogs te liken, de meeste zullen het Nederlands wel niet begrepen hebben maar reageren toch positief. Eigenlijk vind ik dat wat ik heb geschreven waardeloos is, slecht geschreven want zelfs in het Nederlands kan ik me niet goed uiten, laat staan in het Engels. Ik vind het ook moeilijk om mijn gevoelens/emoties/gedachten te omschrijven, alsof er iets anders op papier komt dan wat er in mijn mind omgaat.

Een keer kreeg ik een reactie in mijn email van mijn buddy in de Dip-Lite cursus en ik schrok me dood want dacht dat ik iets niet goed had gedaan, maar daarentegen maakte ze me een complimentje.

Dus ik kan niet omgaan met positieve en negatieve feedback, kortom ik kan de aandacht niet verdragen.

Als ik goed naar mezelf kijk zie ik: liefdeloosheid naar mezelf, mezelf niets waard vinden, mezelf dom vinden, mezelf niet goed genoeg vinden, aan de andere kant zie ik ook  arrogantie, betweterigheid, trots, kritiek naar anderen en koppigheid.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb geen positieve en geen negatieve aandacht te kunnen aanvaarden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te denken dat als iemand mijn blog/bericht liked diegene het niet echt meent, maar mij een zetje wil geven omdat ze me eigenlijk dom en nietszeggend vinden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb dat ik het niet waard ben om een  positieve reactie te krijgen en dan direct denk, ze zullen me wel hopeloos vinden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te denken dat ik me niet kan uitdrukken in mijn eigen taal het Nederlands, laat staan het Engels.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb als iemand mij een complimentje maakt over mijn taalgebruik, ik denk dat kan niet waar zijn, ze doen het alleen maar om aardig te zijn.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf   te beperken door te denken dat ik me niet goed kan uitdrukken in een of andere taal.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf als dom, nietszeggend, oninteressant en saai te vinden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf arrogant, betweterig, trots en kritisch naar mezelf en anderen te gedragen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb bang te zijn fouten te maken en hiervoor op mijn kop te zullen krijgen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb niet goed de DIP Lite cursus te kunnen volgen omdat mijn Engels zo gebrekkig is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb bang zijn om fouten te maken als ik Kroatisch spreek.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb dat als ik deze zinnen hardop uit wil spreken ze bijna niet uit mond kunnen komen en er alleen maar tranen komen.

Als ik een positieve of negatieve reactie heb op mijn blog dan stop ik en adem.

Ik realiseer me dat al deze oordelen over mezelf als dom, nietszeggend, waardeloos, arrogant, kritisch, betweterig, oninteressant patronen zijn die ik gekopieerd heb van mijn ouders, grootouders en generaties daarvoor en dat dit alleen maar kan bestaan als ik dit denk, voel en geloof.

Ik stel mezelf ten doel door te gaan met schrijven in mijn blog in het Nederlands en DIP-lite in het Engels om erachter te komen hoe mijn mind werkt en dan zelfvergeving/zelfcorrectie toe te passen.